0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Toplumsal sorunlar arasında yer alan başlıca sıkıntılardan bir tanesi de boşanmalardır. Özellikle son yıllarda boşanmalarda artış gösterildiği yapılan anketler sonucu ortaya çıkmıştır. Bir bakmışsınız 2-3 sene önce evlenen çiftler mahkeme koridorlarında veya 5-6 sene önce evlenen çiftler elinde bir de çocukla mahkemelerde boşanmak için uğraşıp duruyor. Ve günün sonun olan çocuklara oluyor. Çünkü, yeni boşanma yasasına göre çocuklar haftanın 3 günü babada, dört günü de annede kalıyor

Anlayacağınız çocuğun daimi bir ikametgahı ve düzenli bir hayatı olmuyor. Göçebe gibi bir oraya, bir buraya taşınıp duruyor. Ekonomik sorunlar, ülke geneli siyasi sıkıntılar, elbette insan ilşkilerine istemeden yansıyan sorunlar olmaktadır. Özellikle, şimdiki nesilde sabır yok, tahammül yok, özveri yok, empati yok, başına buyruk olma isteği had safhada ve evlilik sorumluluğu ve bilinci yeterli düzeyde değil. Tüm bunların yanında en önemlisi biz artık toplum olarak sevmeyi bilmiyoruz, saygı duymayı bilmiyoruz, ya da sevmek istemiyoruz.

Dahası, kırıp dökerek seviyoruz sanıyoruz. Aslında, sevgi içten gelen bir duygudur. Yüreğinde gerçek anlamda sevgi taşıyan her birey merhametli olur, empati yeteneği güçlü olur, işinde başarılı olur ve çevreden gelen sıkıntılar karşısında mücadeleci olur. Ama insanoğlu işte, güzelden yana ne varsa tahrip etmede, yok etmede, yok saymada, görmezden gelmede ve kestirme yolu tercih etmede üstüne yoktur.

Bir baksanıza memleketin haline, insan ilişkileri kadar, memleketteki durum da sevgisizliğin kaynaği değil midir ki sevgili okurlarım?? Sevmeyi bilmemekten, değerlerimize gereken özeni gösterememenin sonucunda kültürümüzde yaşanan erozyon, nüfusumuzun bu kadar çok asimile olması, arazilerimizin yabancılara peşkeş çekilmesi, denizin kirletilmesi, doğanın katledilmesi ……tüm bunlar sevgisizlikten, sevginin gerçek tanımını bilmemekten, değer vermemekten, mücadele etmemekten kaynaklanan sıkıntılar değil midir ki!!!!! Evet, işin özü bizler vatanımızı atalarımız kadar sevmedik, korumadık, değerini bilmedik, umursamadık,

olanları görmezden geldik, kayıtsız kaldık, sustuk, mücadele etmedik, sokaklara yeterli sayıda dökülmedik, bize yapılan haksızlıklara karşı boyun eğdik, her konuda kestirme yolu tercih edip, önümüze sunulan hayat standardına “eyvallah” deyip kabullendik. Vatanını seven böyle bir davranış mı sergilerdi? Yaşamın, alınan her nefesin kıymetini bilen tüm bunlara bu kadar sessiz kalır mıydı?

Haklarımız ihlal edilirken, bu kadar kör, sağır ve dilsiz olmamızın sonucu bu hallere gelmedik mi? Kanla sulanan bu topraklarda, sahiller, yabancılara komisyon karşılığı peşkeş çekilirken neden seyir etmekle kaldık? Biz sevdik mi birbirimizi gerçekten? Biz sevdik mi bu vatanı? Biz sevdik mi bu adına Devlet denilen KKTC’yi? Biz sevmeyi bildik mi? Biz kendimizle barışık olup, kendimizi sevmeyi bildik mi? Sevginin olduğu yerde barış olur, güzellikler olur, huzur olur, emniyet olur, saygı olur, dirlik olur, birlik olur. Yok yok, biz sevmedik, sevmeyi bilmedik, sevmeyi beceremedik, ya da sevmek istemedik. Asıl mesele burada. Vesselam