0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Öyle bir zamandan geçiyoruz ki, artık kimse kimseyi sevmiyor, “sevgi” en çabuk tükettiğimiz bir duygu olup çıktı. Robotlar çoğaldıkça, insanlar da çoğalıp robotlaşarak duygusuz oldu. Dahası, kendi kendisini sevmekten aciz bireyler olup çıktık. Oysa ki, günümüzde “sevgi” kalplerimizde taşıyabileceğimiz çok güzel bir anahtardır. Onunla açılmayacak kapı, aşılmayacak zorluk yoktur.

Lakin, insanoğlu ya bunun farkında değildir, ya da umursamazlıktan bu güzel duyguyu bir köşeye sıkıştırıp bırakmıştır. Düşünsenize, sevgi ile yaklaştığınız her şey size güzel dönüşümler sağlayacaktır. Ancak, öfke ile yaklaşım sizi daha zor bir durum içerisine sokacak ve içinden çıkılamayacak sorunlar yumağında debelenip duracaksınız. Tıpkı şuan memlekette olanlar gibi. Eğer memleketini seven, toprağına sahip çıkan, kültürüne sahip çıkan, yabancılaşmayı kabul etmeyen bir toplum olsa idik, kendini seven bireyler ve kendi geleceğini düşünen bireyler olsa idik, bugün bu hallerde olmazdık. Her şeyin başı, “sevmek” ile başlar.

Vatanını seversin, toprağını satmazsın. Toplumunu seversin, siyasetini satmazsın. Doğayı seversin, doğaya kıymazsın, katletmezsin, yeşili diri bırakır, maviyi kirletmezsin. Hayvanları seversin, kapı önüne onlara bir kap su ve yiyecek bırakarak vicdan rahatlığı hissedersin. İnsanları seversin, muhtaca yardım eli uzatırsın, empati yeteneğini geliştirirsin, paylaşmayı öğrenir, mutlu etmeyi ve mutlu olmayı benimsersin. İşini seversin, başarıyı yakalarsın. Görüyorsunuz ya sevgili okurlarım, sevgi ile yaklaşım, sevgi ile yol almak ve sevgiden beslenmek herkes için iyi bir yoldur.

Lakin gelin görün ki, bazı insanlar bunun kıymetini bilemeyecek kadar körelmiş, bunun kendisine neler katacağını muhakeme edemeyecek kadar cahilleşmiş ve bunun kendisini daha güzel yerlere taşıyabileceğinin analizini yapamayacak kadar menfaatlerine yenik düşmüştür. Bu hayatta her şey “sevmek” ile başlar. Bir cenin olup ana rahmine düştüğünüzde, ilk olarak annenizin duygularından beslenerek o kordon bağı ile sevgi ile bütünleşerek sevgiden beslenmeyi öğrenirsiniz ta o zamanlardan. Sonrasında, yine anne şefkati ve sevgisi ile, aile bütünlüğünü öğrenerek büyürsünüz.

Topluma karıştığınızda içinizdeki bu sevgiyi dış ve yan etkilerden korumayı becerir de her şeye sevgi ile yaklaşırsanız, özünüzü ve sözünüzü kaybetmez her daim bu konularda bir olursunuz. Yok eğer, dış ve yan etkilerin sizi esir almasına karşı koyamaz iseniz o içinizdeki “sevgi” tohumunu öldürür yerine başka duyguları koyarak yol alır ve değişirsiniz. Bu değişim ile “sevmek” hissiyatını kaybeder ve doğrudan yana ne var ise hepsini unutur, kötü yola düşersiniz.

Hayatın formülü değil belki ama inandığım şudur ki “sevgi” ile yüreğinize ektiğiniz tüm tohumlar yeşerecek ve size doğru yolu gösterecektir. Şimdi yolu eğri olana bir bakın, emin olun ki hayat yolunda, yolu “sevgi” ile hiç kesişmemiş olan insanlardır. O insanlardır ki, başarısız, egosu tavan yapmış ve menfaatleri doğrultusunda yol alanlardır.