0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Hiç şüphesiz pandemi bizlerden çok şey alıp götürdü. Oysa ki, zor zamanlar insanların daha bir yakınlaşmasına, daha bir paylaşımcı olmasına ve daha bir empati yeteneğini ön plana çıkarmasına neden olmalıydı. Bizde her şey gibi bu durum da ters tepti. Giderek birbirimizden uzaklaşıyor ve giderek birbirimize yabancılaşıyoruz. Dahası, en yakın çevremizdekilerin bile anlam verilmez davranışları karşısında hayret ediyoruz. Bu hayret etme durumu bir zaman sonra, yerini sessiz kalmaya ve tepki vermemeye bırakıyor.

Eğer hayatı sorgulayan bir insan iseniz, bu yazdıklarımın farkındasınızdır. Eğer hayatı sorgulamadan dümdüz yaşayan bir insan iseniz de, bunların hiçbirinin farkında değilsinizdir. Bana göre hayatı sorgulamayan, kendini sorgulamayan, gelmişi ve geçmişi ile yüzleşmeyen, hatalarından ders almayan insan, rast gele bir yaşam sürmektedir. Hiç benlik değil. Hayatımın her döneminde kendimi geliştirme gayreti içerisinde oldum.Her daim sorguladım, yüzleştim ve sonuçlarını göçzden geçirdim. Nerede hata yaptığım konusunda analizlerde bulundum. “Bilmemek ayıp değil, öğrenmemek ayıptır” ilkesi ile yol aldım.

Ama gelin görün ki, toplum olarak en büyük eksiğimiz, en büyük zayıflığımız “neden, nasıl” diye sorgulamadan düz bir hayat çizgisinde yol almak ve günü kurtarmak gayreti içerisinde bir var oluş sergiliyoruz. Oysa ki, var olmak ve çıtayı her zaman daha ileriye taşımak için, nedenler araştırılmalı, sorgulanmalı, sonuçlar gözden geçirilmeli ve değerlerimiz hak ettiğimiz noktada mı diye muhakeme yapmalıyız. Ama yapmıyoruz. Hayatı sıradanlaştırıp, hep kolaya kaçıyoruz. Bu yüzden değil midir ki, ülkede olup bitenlere sadece seyirci kalıyoruz? İnsan hiç sormaz mı kendi kendine, benim hayatım bu kadar ucuz mu bu yöneticiler için? Benim Devletten almam gereken her türlü hizmet hani nerede? Ve bir de dostluklara bakınız, nerede o eski birbirine yangısı olan insanlar?

Dostluklar, arkadaşlıklar o kadar yüzeysel olmuş ki, inanılır gibi değil. Birlikte yiyip içtiğiniz arkadaşınızın, ardınızdan iş çevirdiğine, sizi kuyunun başında bulsa iteceğine hiç şahit olmadınız mı? Eminim birçoğumuz bu gibi durumları günlük hayatında yaşıyordur. Çünkü artık kimse kimsenin umurunda değil, herkes kendi menfaati peşinde koşturur oldu. Fakat, en büyük eksikliğimiz de “sevgi” kelimesinin anlamını yitirdiğimiz ve “sevgi”yi çok kolay harcadığımızdan, bugün bu kadar ruhsuz bir toplum olduğumuzun gerçek iç yüzüdür.

Uzun lafın kısası, herşeyi yüzeysel yaşamaktan, derinlere bakmayı unutmuş, insanlığımızı unutmuş, dostluğun kıymetini unutmuş ve sevgisiz bireyler olarak sevgisiz çocuklar, geleceği muamma gençler yetiştirmekte olduğumuzun bilincinden her geçen gün biraz daha uzaklaşan bir insan kitlesi olup çıktık. Heyhat!!!! Vesselam.