0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bir kere insanın gözünü makam ve para hırsı bürümeye görsün, o insan bambaşka bir kişiliğe bürünür. Tanıyamazsınız, aklınız almaz ve izledikçe şaşar durursunuz. Ama artık günümüzde şaşırma durumunu geçtik. Çünkü, o kadar gaflete düşüyorlar, o kadar kendilerini ele veriyorlar ki, bizler hiç şaşırmıyoruz. “Yok artık” da demiyoruz. Bunun yerine “bundan her şey beklenir artık” diyoruz.

Mecliste olup da toplumun saygı duyduğu kaç tane siyaset adamı var, kestiremiyorum. Zira, kendi içlerinde oluşturdukları mevcut sistem, hepsini bir bir içine çekip, yeni bir kimlikle piyasaya sunuyor. Saygı demişken de hep kullandığım bir cümle var. Yeri gelmişken yine buraya not düşeyim. “Saygı istenmez, kazanılır”. Memuriyet yıllarımın yaklaşık on iki yılını “Baba Denktaş”’ın yanında geçirdim. Bilgisi, kültürü, zekası, duruşu, ağzından çıkan tartılı sözleri, esprileri, yardımseverliği, toplumun her kesiminden insanla bir araya gelip onlarla sohbeti, hiç şüphesiz ki, bugünkü siyasetçilerin hiç birinde bu meziyetler, bu karakteristik özellikler yoktur.

Sevenlerinin de sevmeyenlerinin de saygısını kazanmış bir liderdi “Baba #Denktaş”. O bir topluluğa, bir konsere, bir toplantıya, bir açık hava etkinliğine katıldığı zaman, halk yolunu keser, saygısını gösterir, kimisi kucaklamak ister, kimisi el sıkışmak ister, kimisi fotoğraf çekmek isterdi. Huzurunda herkes ayağa kalkar saygı gösterisinde bulunurdu. Bütün bunlar olurken de etrafında hiç koruma istemez, onları uzaklaştırırdı. Bu saygı gösterisi, insanların içinden gelen doğallıkla yapılan bir hareket idi.

Sözü fazla uzatmadan esas konuya geleyim. Geçtiğimiz günlerde ÇMD’nin düzenlemiş olduğu konsere katılan bizim reisicumhur, önünde ve arkasında korumaları ile gelip protokol koltuğuna oturdu. Buraya varıncaya kadar etrafında tek bir insan ayağa kalkıp, saygı gösterisinde bulunmayı bırakın, olduğu tarafa bile bakmadı. O da zaten başı önde, geçip gitti ve kendine ayrılan yere oturdu. Konserin sonunda çıkıp bir de konuşma yaptı. Lakin bu esnada da, seyircilerden onu tezahüratla karşılayan bir davranış biçimi olmadı. Aslında, kendisi de bu durumun farkındaydı. Tıpkı diğer siyasiler gibi.

Herkes her şeyin farkındadır. Ancak, şu an içinde bulundukları makam ve menfaatleri son noktasına kadar kullanmaktan geri duramayan, isteklerinin önüne geçemeyen ve egolarına yenik düşmüş durumdadırlar. Sonrasını düşünen yok. Oysa hep diyoruz, “makamlar gelip geçicidir, mühim olan insanlık” diye. Peki, bu saltanat bitip de, o makamlardan indiğinizde, toplumun içine nasıl karışacağınızı hiç düşündünüz mü? Saltanat sonlandığında hiç kendi kendinize sordunuz mu “ya sonra” diye. Asıl mesele bu işte. Bunlar iyi günleriniz keyfini çıkarın. Sonrasında da biz keyfini çıkarır, sizleri gördüğümüz yerde, hak ettiğiniz şekilde selamlarız. Vesselam.

Ceynur Pehlivan