0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Birbirimizle konuştuğumuz zaman birçoğumuzun telaffuz ettiği bir cümle “Biz nasıl bir toplum olduk?”. Aslında, herkes bu soruyu kendi kendine sorsa ve iç dünyasında gerçeklerle yüzleşse, bu sorunun cevabını bulacaktır. Ama yok, herkes “Geçmeyecek Ayaz, sonlanmayacak Bahar yoktur” diyerek günleri savsakladı da oturduğu yerde hep söylenip durdu ve değişim istedi. Bu saatten sonra kim neyi değiştirebilir ki!!! Bu günlerin imzası yıllar öncesinden akıllı siyaset adamları tarafından türlü senaryolarla kaleme alınıp, “biri tutmazsa öbürünü deneriz ” diyerek her türlü istemlerini bizlerden almayı, bizleri bin parça etmeyi becerdiler. Lakin, biz de bu gelişen olaylara meyilli bir toplum idik ki bu değişimleri susup oturup kabullendik.

Şimdi artık her şeyi için olmasa da birçok şey için geç oldu. Bu karamsarlık değil, bu negatif bir düşünce değil, bu gerçeğin ta kendisidir. Her şey sevmekle başlar sevgili okurlarım. Sevgi bize bir lütuftur. Çünkü sevgi, huzurun ve mutluluğun kaynağıdır. Biz ise toplum olarak bu kaynağı tükettik, öldürdük ve üzerini toprakla kapattık. “Sevgi” diyorum ya, bu illaki bir insana duyulan değil, vatana, toprağa, dağa, taşa, ağaca, hayvana, doğaya, denize, hatta soluduğumuz havaya bile duyulabilmelidir bu güzel hissiyat!!!! Kıbrıslı Türkler, memleket sevdası bilemedi. Oysa, atalarımız bu bir avuç toprak parçası üzerinde ne mücadeleler verdi.

Memleketin taşı-toprağı altın diyerek dört elle sarılmadık, bu kavramları koruyup kollamadık, çünkü yeterince sevemedik !!! Toprağımız satılırken, peşkeş çekilirken izlemeyi tercih ettik. Şehit kanı ile sulanan toprakların üzerinde bu saatten sonra toprağa yapılan ihanet ile hiç bir tohum yeşermez artık. Çünkü, toprağın bereketini de sevemedik, kıymetini bilemedik!!! Kristal gibi berrak, dibini görebildiğimiz denizlerimiz vardı, maviliklerinde huzur bulduğumuz, oysa şimdi o kristallerden eser kalmamış, mavi her türlü kirletilmiş de, rengi mavinin dışında her renk!!! Biz bu huzuru da kendi ellerimizle büyük büyük iş adamlarının sermaye kapısı yapıp, denize uzaktan bakar olduk. Sevemedik, koruyamadık.

Dereleri doldurup beton yığınları inşa ederek dört bir yanımızı betonarmeye çevirdik. Sadece izledik, sermaye patronları yarattık ve hiç sesimizi çıkarmadık. Betonlar arasında nefes alamazken şimdilerde, boğuluyoruz memleketin düzeninde!!! Peki ya asıl nüfus, ey Kıbrıslı, vatandaşlıklar dağıtılırken yeri göğü inletip, bu bir avuç toprak parçası üzerinde 72 miletten insana kimlik verilmesini engellemek için birlik-beraberlik içerisinde değil meclisi memleketi sallandırmalıydın!!! Devrimse devrim, isyansa isyan!!! Bak ne hallerdesin, kendi memlektinde üçüncü sınıf vatandaşsın işte!!! Sevdik mi? Sevmedik. Ne birbirimizi, ne bu toprakları, ne bu memleketi!!! Bu yüzden bedel ödüyoruz, haklarımız gasp ediliyor, tarihimiz çiğneniyor, geleceğimiz yok ediliyor.

Ama en önemlisi de irademiz elden giderken, paraya tamah edip, bunu bir pula satmalarına göz yumduk. Şimdi bütün bunların bedelini ödüyoruz. Ve ödemeye de devam edeceğiz. Yollara dökülsek ne fayda, avaz avaz bağırsak ne fayda, eylemler yapsak da yine ne fayda!!! Biz bin parça olmuş , birbirini sevmeyen insanlar, dejenere olmuş bir toplum ve savaş sonrası şımarıklık ve tramvaların eseri bir toplum olarak, toplanamadık, toparlanamadık ve yok olmaya yüz tuttuk. Biz hiç sevemedik, sevmenin değerini bilemedik. O yüzden şimdi ne memleket elde, ne toprak elde, ne kimlik elde, ne de irade avuçlarımızda!!! “Geçmeyecek Ayaz, sonlanmayacak Bahar yoktur” dedik amma, biz o ayazlarda darmadağın olduk, baharlarımızı yitirdik!!! Vesselam