0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Genellikle etrafımdaki insanların ruh durumunu gözlemleyen ve onların karakteristik özelliklerini çıkarmaya çalışan bir insanım. Gerçekten artık bu toplumda ciddi oranda ruh sağlığı sıkıntıları olduğu son zamanlarda çok bariz bir şekilde gözüme çarpan, dikkatimi çeken detay olmaya başladı.

Elbette ülkedeki ekonomik kriz, zamlar, pahalılık, alım gücünün her geçen gün düşmesi, siyasi istikrarsızlık, işsizlik, torpil, geçim derdi, kiraların yüksek oluşu, okul harçlarının döviz olması ve daha birçok sebepler günlük yaşantımızda bizim modumuzu düşüren, duygularımızı yitirmemize sebep olan, hayatı sıradanlaştıran ve hayattan tat almamızı engelleyen faktörler olmaktadır.

İnsanlar artık birbirini anlamaya çalışmaz olmuş, geçim derdi olmayan, geçim derdi olanın derdinden anlamaz oldu. Gıybet ve haset bir çoğumuzun içindeki fesat duygular arasında ilk sıraya oturmuş durumda. Sevgi, saygı, takdir insanoğlunda bir yerlere sıkışıp kalmış durumda. Sevgi nedir? diye soracak olsam tanımını yapacak kaç insan kaldı bilemiyorum. O denli duygusuz bireyler ve güzel duyguların katili bir toplum olduk diyebilirim.

Sevgi denince hemencecik öyle aklınıza bir insana duyulan sevgi anlamında algılamayın. Sevgi bir insana duyulabildiği gibi, ayni derecede bir hayvana, bir çiçeğe, doğaya, toprağa, denize ve elbette vatana duyulan, içinizi ısıtan sıcak bir his olabilmektedir. Sanırım, bizler toplum olarak bırakın insanları sevmeyi, hayvanları, çiçekleri, doğayı, toprağı, denizi ve vatanı sevmekten aciz bireyler haline geldik. O kadar ki, yollar hayvan leşleri ile doldu. Çevreyi güzelleştirmek için çiçek ekilecek alanlar giderek azalmakta. Doğa her geçen gün tahribata uğramakta. Toprak satılıp, denizlere pis sular akıtılmakta.

Düşünsenize denizlerin gerçek sahipleri bizler değiliz, orada yaşayan hayvanlardır. Ve biz onların doğal yaşam alanlarını göz göre göre katlediyoruz. Keza orman arazileri de öyle değil midir ki. İçerisinde sevgiden yana, merhametten yana biraz duygusu olan kimseler bu kötülüğü ne doğaya ne hayvana yapmaz kanaatindeyiz.

Sevgi; birleştiricidir, koruyucudur, paylaşmayı şart koşandır, şifadır, iyileştiricidir. Ruh güzelliğine ve yüz güzelliğine yansıyandır. Takdire sebep, saygıda hürmet edendir. Sevgi insanoğluna yakışan, taşıması gereken en güzel duygulardan bir tanesidir. Ve bu duygu ile yol alanın açamayacağı kapı yoktur inancı taşımaktayım. Sevgisizlik ise, başarısızlığı, mutsuzluğu, kavgayı, kaygıyı, zayıflığı ve yaşam enerjisini kötü yönde etkileyen bir ruh halidir. Ve tüm sorunların temeline inildiği zaman karşınıza çıkan tek problemin “sevgisizlik” den kaynaklı olduğunu görmeniz kaçınılmazdır.

Bırakın memleket sorunlarını, bırakın geçim derdini, bırakın gıybeti ve haseti. İlk önce “sevgi” kelimesinden yola çıkarak biraz sevmeyi, günlük yaşantınıza biraz sevgi katmayı, her şeye sevgi ile yaklaşmayı ilke edinin. Bir hayvanın başını okşayıp, ona bir tas su koyun, bir çiçeğin yeşermesine katkı sağlayın, katledilen doğaya inat yeşil alanlar yaratın, bırakın maviyi gerçek sahiplerine, kirletmeyin. Doğa katillerine kafa tutun. Aslında, bunların hiç biri yapılamayacak kadar zor değil. Yeter ki içimizde bir nebze “sevgi” olsun ve sevgi ile hareket etmesini bilelim. Biz bu güzel duyguyu kaybedeli, toplum olarak taran olduk, farkında değiliz. Ve her birimiz potansiyel duygu katili bireyler olduk. Vesselam